Miedź jest mineralnym składnikiem przechowywanym głównie z wątrobie, a ponadto w niewielkich ilościach we wszystkich tkankach organizmu. Miedź nie jest potrzebna organizmowi w dużych ilościach, jednak mimo to jest niezbędnym składnikiem odżywczym, odgrywającym znamienną rolę w produkcji hemoglobiny (główny składnik czerwonych krwinek), mieliny (substancji otaczającej włókna nerwowe), kolagenu (główny składnik kości i tkanki łącznej) i melaniny (substancja odpowiedzialna za kolor włosów i skóry). Miedź współpracuje z witaminą C wytwarzając białko tkanki łącznej- elastynę.

Miedź może działać zarówno jako pro- i przeciwutleniacz. Jako przeciwutleniacz, miedź oczyszcza organizm ze szkodliwych cząsteczek, jakie pojawiają się w organizmie, nazywanych wolnymi rodnikami. Wolne rodniki to substancje występujące w organizmie naturalnie, jednak niektóre z nich mogą doprowadzić do uszkodzenia błon komórkowych, sekwencji DNA, przyśpieszenia procesu starzenia, a także do rozwoju wielu różnych chorób. Miedź pozwala zapobiec uszkodzeniom lub zmniejszyć te, które już powstały.

Gdy miedź działa jako proutleniacz w pewien sposób promuje wolne rodniki i przyczynia się do rozwoju niektórych chorób, np. choroby Alzheimera oraz dysplazji szyjki macicy. W takim przypadki ważne jest utrzymywanie odpowiedniej diety ze zrównoważonym poziomem miedzi i pozostałych minerałów (głównie cynku i manganu).

Objawy niedoboru miedzi to niedokrwistość (anemia), obniżenie temperatury ciała, łamliwość kości, osteoporoza, niski poziom białych krwinek (składników odpowiedzialnych za walkę z bakteriami i wirusami), nieregularne bicie serca, utrata pigmentu skórnego oraz zaburzenia funkcjonowania tarczycy. Przyczyną niedoboru mogą być kłopoty w przewodzie pokarmowym lub przebyte operacje. W przypadku niemowląt, które mają niedobory miedzi dochodzi do zaburzeń wzrostu i problemów z karmieniem.

Prawidłowy poziom miedzi może zapobiegać:
-  Niedokrwistości (anemia)
-  Artretyzmowi
-  Bliznom po oparzeniach
-  Nieswoistemu zapaleniu jelit
-  Wydłużonemu gojeniu się ran

Źródła miedzi w diecie
-  Owoce morza (np. ostrygi, kalmary, homary, małże, kraby, małże)
-  Podroby (np. wątróbka, nerki, serce)
-  Orzechy (np. laskowe, nerkowca, makadamia, leszczyny amerykańskiej, migdały, pistacje) i masło orzechowe
-  Rośliny strączkowe (np. soja, soczewica, fasola, orzeszki ziemne) 
-  Czekolada i wyroby z czekolady
-  Produkty pełnoziarniste (np. otręby, pszenica)
-  Owoce i warzywa (np. suszone owoce, grzyby, pomidory, ziemniaki, słodkie ziemniaki, banany, winogrona, awokado)
-  Czarny pieprz
-  Melasa 

Miedź na każdy dzień
Aby zachować pełną równowagę organizmu każdego dnia trzeba przyjmować odpowiednie dawki miedzi. Ważny jest również prawidłowy poziom cynku i manganu, które umożliwiają właściwe wchłanianie miedzi. Wartości są określone dla wszystkich grup wiekowych i obu płci. 

DZIECI
-  Noworodki i niemowlęta do 6 miesiąca życia: 200 mcg dziennie
-  Niemowlęta od 7 do 12 miesiąca życia: 220 mcg dziennie
-  Dzieci w wieku 1 – 3: 340 mcg dziennie
-  Dzieci od 4 do 8 roku życia: 440 mcg dziennie
-  Dzieci w wieku 9 – 13 lat: 700 mcg dziennie
-  Dzieci od 14 do 18 roku życia: 890 mcg dziennie

Ważne jest, że miedź powinno się przyjmować z produktami spożywczymi. Dzieciom nie wolno podawać suplementów miedzi, zwłaszcza na własną rękę.

DOROŚLI
-  Dorośli powyżej 19 roku życia: 900 mcg dziennie
-  Kobiety w ciąży: 1000 mcg dziennie
-  Kobiety karmiące piersią: 1300 mcg dziennie

Osoby dorosłe przyjmujące suplementy miedzi powinny stosować również suplementy cynku ( 8 – 15 mg cynku na każdy 1 mg miedzi), ponieważ brak równowagi między tymi składnikami może spowodować liczne problemy zdrowotne. 

Miedź może wchodzić w interakcje z niektórymi lekami powodując liczne objawy. Są to:
-  Hormonalna terapia zastępcza po menopauzie
-  Niesteroidowe leki przeciwzapalne
-  Penicylamina
-  Allopurinol
-  Cymetydyna
-  Nifedypina
-  Cynk



Prosimy oceń stronę/treści:

4/5, ocen: 3

Cu Ocena: 80 % na 100% Liczba opinii: 3

Tagi: Miedź, Copper, Cu Miedź